TROUBLE IN PARADISE

I was in heaven.

The Jamaican sun was shining bright and beautiful. The azure waters were calm and picture perfect.

En ik merkte dat ik al helemaal in het Engels zat te denken en te dromen. Dat krijg je als je de taal dag en nacht om je heen hoort. Immersion is the best teacher.

Mijn trouwdag was begonnen met een massage in de buitenlucht en een champagne ontbijt onder de palmbomen van ons vijf sterren resort.

Een week geleden zat ik nog voor de grap op een tropische vakantie te bieden die online werd geveild, en met het grootste geluk van de wereld won ik een week voor twee personen in een all-inclusive.

Nu stond ik onder een romantisch prieeltje dat op steigers midden in de blauwe oceaan was gebouwd. Een plaatselijke predikant met een zwaar Bob Marley accent keek me vragend aan.

Ik kon hem nauwelijks verstaan omdat de drilboren op de kust weer luidkeels aan hun werk waren begonnen. Ons paradijselijk verblijf werd namelijk onder onze ogen verbouwd. Dat verklaarde meteen waarom we voor een dubbeltje op de eerste rang zaten.

“…from this day forward, for better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and in health, to love and to cherish, till death do us part…” herhaalde ik luidkeels.

Even later was ik voor de tweede keer getrouwd. Lang zou het niet duren.

Het goede nieuws was dat ik binnen de kortste keren legaal in de VS kon werken. Als voice-over én als NLP trainer. We hadden het geluk dat een Outward-Bound organisatie voor randjongeren hun teams bij ons op training stuurde. Mijn vrouw en ik vertrokken daarom naar North-Carolina en Idaho om een aantal cursussen te geven.

Intussen speelde Joanne van Mike Lemon Casting me regelmatig opdrachten toe, maar daar was niet van rond te komen. Niemand had in die tijd een thuisstudio, en ik was dus afhankelijk van wat ik bij m’n agent kon boeken.

GEZINSUITBREIDING

Negen maanden later veranderde ons leven voorgoed toen Skyler werd geboren. Dat betekende dat we niet meer konden reizen, en dat onze uitgaven flink omhoog gingen. Ik vond het daarom verstandig om een meer permanente baan te zoeken, en zo kwam ik bij een internationaal enquête bureau terecht waar ze op zoek waren naar mensen met een talenknobbel.

Het blokkendozerige call center zag er precies zo grauw uit als duizenden andere call centers. Mensen zaten als melkvee tussen grijze afscheidingswandjes gepropt, futloos starend naar het beeldscherm dat hun leven dicteerde. Koptelefoon op het hoofd, en een script voor de neus. Een script waar je niet van af mocht wijken.

Ik had het twijfelachtige voorrecht om namens Dell dagelijks IT managers te bevragen over hun bevindingen met de hardware die ze gebruikten “op een schaal van nul tot tien waarbij nul zeer ontevreden betekent en tien zeer tevreden. U kunt elk nummer kiezen.”

Het “aardige” was dat die tevredenheidsonderzoeken zeker een half uur tot een uur in beslag namen. Niemand had daar zin in, omdat zo’n beetje elke computer maker op aarde de IT managers van hun werk hield met de meest onnozele vragen. Het was dan ook een sport om die mensen over te halen om toch mee te doen zonder door hen te worden uitgescholden. Dat lukte meestal niet. Maar zoals mijn supervisor zei:

“Every NO is one step closer to a YES.”

VOOR DAG EN DAUW

Omdat ik drie talen goed beheerste belde ik vanuit Pennsylvania met Oostenrijk, Zwitserland, Duitsland, Nederland en het Verenigd Koninkrijk. Mijn werkdag begon om negen uur ’s ochtends Europese tijd. Ik stond dus om twee uur in de ochtend op, om om drie uur half slapend aan het werk te gaan.

Om twaalf uur ’s middags zat mijn werkdag er op, en ging ik naar huis om voor Skyler te zorgen. Het was een gruwelijk schema, maar het gaf me wel de gelegenheid om samen met mijn dochter te zijn.

Sinds haar geboorte was de relatie met haar moeder allesbehalve geweldig. Ze gaf me het gevoel dat ik gedaan had waar ze me voor aan de haak had geslagen. Nu het kind eenmaal was geboren, was ik in haar ogen niet veel meer dan een handige oppasvader.

Het is onmogelijk om een goede relatie te hebben als de liefde van één kant komt. Het brokkelt snel af en gaat van tweezaam naar eenzaam. Het voelde ook heel dubbel aan. Ik was zielsgelukkig met mijn dochter, en diep bedroefd over mijn huwelijk. Hoe langer de situatie duurde, hoe ongezonder het voor mij werd. Waar had ik dit toch aan verdiend?

KROMME LIJNEN

Als journalist had ik ooit een diepgaand gesprek met kardinaal Simonis over het onrecht in de wereld. Ik vroeg hem naar de zin van het lijden. Als God liefde is, waarom gaan fijne mensen vóór hun tijd dood, en waarom genieten kampbeulen lekker van hun oude dag? Waarom treft het kwaad goede mensen? 

“Meneer Strikwerda,” zei de kardinaal terwijl hij een sigaartje opstak, “God schrijft recht met kromme lijnen.”

Op dat moment vond ik het een nogal makkelijk antwoord, maar kijkend in de ogen van mijn dochter begon ik het te begrijpen. Zij was het levende bewijs van dat uit iets slechts toch iets goeds en moois kan voortkomen. Dat praat het lijden niet goed, maar plaatst het wel in een ander perspectief. 

ECHTSCHEIDING

Omdat alle betrokkenen zich nog in mijn naaste omgeving bevinden wil ik niet in details treden over het drama dat zich voor mijn ogen ontvouwde. Ik realiseerde me toen nog niet dat de Amerikaans rechtspraak is gebaseerd op keiharde confrontatie waarbij de rechter onaantastbaar is en moeders automatisch het voordeel van de twijfel krijgen. De enigen die er rijk van worden zijn de advocaten. 

Ik wilde graag een belangrijke rol in het leven van mijn dochter blijven spelen in een land waar dat nog steeds ongebruikelijk is. In de rechtszaal werd ik als een vreemdeling behandeld die zijn dochter waarschijnlijk naar Nederland zou ontvoeren en nooit meer terug zou keren. Dat was nooit in me opgekomen, maar ik werd wel als een potentiële kidnapper gezien.

Verder vond de rechter dat ik met mijn Britse accent nogal arrogant overkwam. In Amerikaanse films hebben veel criminele masterminds een Engels accent. De connectie tussen Brit en slechterik is daarom al gauw gemaakt, maar probeer maar eens te bewijzen dat je vanwege je komaf, je accent en je geslacht gediscrimineerd wordt. 

Enfin, het zal je niet verbazen dat ik aan het kortste end trok, en dat was iets dat zich in jaren van juridische strijd steeds weer zou herhalen. Gedurende de echtscheidingsprocedure was me al duidelijk geworden dat de moeder van mijn dochter niet zou rusten totdat ik mijn baan zou verliezen, bankroet zou gaan, en voorgoed naar Nederland zou vertrekken.

Waar die drang vandaan kwam, daar kwam ik later pas achter.

Gelukkig braken er na mijn scheiding betere tijden aan, en begon de zon langzaam weer te schijnen!