EEN ZINKEND SCHIP

Wat doe je als je merkt dat je op een zinkend schip zit? Laten we de boot SS Wereldomroep noemen.

Je hebt drie mogelijkheden:

1. Je geniet van de omgeving en hoopt dat alles weer goed komt;

2. je gaat in een reddingssloep van boord, of

3. je werkt extra hard om het vaartuig drijvende te houden.

Er is ook nog een vierde, meer radicale optie, en die werd gekozen door een beminnelijke collega met een lange staat van dienst. Hier is een hint: zijn werk was zijn leven.

Toen zijn baan werd wegbezuinigd sprong hij overboord en werd later teruggevonden, bungelend aan een brug.

De zachtaardige, stille man die altijd had gedacht dat hij onmisbaar was, was binnen een week vergeten.

Laat dat maar even bezinken.

MIJN GROTE KANS

De meeste mensen om mij heen dachten dat de ondergang van Radio Nederland nog niet zo’n vaart zou lopen. Ze genoten van hun omgeving en hoopten op betere tijden. Ikzelf koos voor optie drie, maar werkte achter de schermen hard aan nummer twee.

Stel dat Gerrit den Braber net zo enthousiast over mij zou zijn als Ilse Wessel. Wat voor deuren zou dat openen? Ik durfde haast niet te dromen. Zelfs mijn vrouw wist nog van niks. Eerst maar eens horen of ik een kans zou maken. Daarna zien we wel verder, was mijn redenering.

Het was 3 mei 1997. Ik lag na een late dienst nog wat uit te slapen toen mijn geliefde me een dampende kop koffie kwam brengen. “Alles goed?” vroeg ik.

“Ja hoor” zei ze. “Ik heb net even een wasje gedraaid en naar De Dingen van de Dag geluisterd.”

“Is er nog iets gebeurd in de wereld?” wilde ik weten.

“Jij zit ook altijd aan het nieuws te denken,” zei mijn vrouw met terechte frustratie.

“Ik weet het. Het is beroepsdeformatie. Ze betalen me om op de hoogte te blijven van al het wereldleed.”

“Over leed gesproken,” zei mijn vrouw. “Weet je wie er vannacht is overleden?”

“Geen idee,” zei ik. “Vertel.”

“Gerrit den Braber.”

Ik verslikte me abrupt in de hete koffie en die spoot met een bruine straal over het witte dekbed.

“Het is maar goed dat ik net de was aan het doen ben,” reageerde mijn vrouw. “Ben jij okay? Je ziet eruit alsof jij een spook gezien hebt.”

“Ik denk dat ik net een teken van het universum heb gekregen,” antwoordde ik in shock. “Zeg… zullen we straks even praten over dat trainingsbedrijf waar we het al zo lang over hebben gehad? Iets zegt me dat de tijd rijp is om daar nu aan te beginnen.”

Het was mijn optie nummer twee.

PERSOONLIJKE GROEI

Het ambivalente van een freelance baan is dat het permanente onzekerheid koppelt aan een hoop vrijheid en verantwoordelijkheid. Hoe je daarmee omgaat is helemaal aan jou. De meeste mensen hebben baat bij voorspelbaarheid en structuur, en dat vinden huisbazen, banken en de belastingdienst wel zo prettig. Je weet elke maand precies wat er binnenkomt. Saai maar betrouwbaar. En zo achterhaald.

Soms denk ik dat ik als freelancer geboren ben, omdat ik altijd al alles zelf wilde doen. Ik kon slecht werken onder domme bazen die hun baan te danken hadden aan het Peter Principle. Je weet wel, de arrogante klunzen die waren bevorderd tot een positie waar ze te weinig voor in huis hadden. Daar liepen er in Hilversum te veel van rond. Keizers zonder kleren.

Als freelancer gebruikte ik mijn vrije tijd om trainingen te volgen op het gebied van persoonlijke groei en ontwikkeling. Ik kwam daarbij uit op NLP, maar niet bij het vuurlopen waar Tony Robbins-imitator Ratelband bekend door werd. Mijn tak van Neuro-Linguistisch Programmeren was minder hype en meer therapie. Ik was voortdurend op zoek naar “het probleem achter het probleem,” en naar het ontdekken van iemands ongekende vermogens. 

Toen mijn vrouw en ik in Nederland de Practitioner en Master Practitioner opleiding hadden afgerond, volgden wij in Costa Mesa (Californië) de trainersopleiding. Ons doel was om ooit samen cursussen te geven. We keerden een aantal zomers als assistent-trainers terug naar Amerika, en werden in Lancaster (Pennsylvania Dutch Country) ook nog opgeleid tot hypnotherapeut.

MEDIA MOE

Ik kon dit alles combineren met mijn omroepwerk, maar op het moment dat mijn eigen programma bij Radio Nederland de nek werd omgedraaid en mijn collega zelfmoord pleegde, bleef één zin maar door mijn hoofd spoken:

“Waar doe ik het in hemelsnaam toch allemaal voor?”

Bij de geëngageerde IKON had ik nog het idee dat ik de wrede wereld kon veranderen met reportages en interviews. Als mensen over al het onrecht in de samenleving horen, dan komen ze wel in actie, dacht ik naïef. Toch bleef de zeespiegel maar stijgen, bleven ploerten aan de macht, en werden mensen het meeleven en meelijden moe. 

Ze wilden afleiding en amusement. Bloot en spelen.

Voor mij was er maar één conclusie:

Educatie (al of niet via de media) leidt niet tot transformatie.

Als informatie echt tot gedragsverandering kon leiden, dan zou niemand meer te veel eten, kettingroken of roekeloos rijden. We weten tenslotte dat dat slecht voor ons is. Maar échte verandering komt van binnenuit, en NLP and hypnose waren manieren om dat binnenste naar buiten te krijgen.

SUCCES

Terugkijkend ben ik trots dat we ons trainingsinstituut binnen twee jaar op de kaart wisten te zetten. Onze eerste cursus had vijf deelnemers, de tweede tien, en het werden er meer en meer. Hoewel we het niet om het geld deden kwamen er mooie bedragen op onze bankrekening binnen, en dat maakte het voor mij makkelijk om Hilversum te verlaten. 

Bevrijd van de negativiteit en stress van het nieuws genoot ik er elke dag van om het beste uit mijn cursisten (en mezelf) te halen. Ik voelde me zo happy als het lachende mannetje op de Life is Good t-shirts!

Niets wees er nog op dat ik vlak voor de Kerst van 1999 huis en haard zou achterlaten om een nieuw leven te beginnen in een ver land waar ik eigenlijk niks mee had.